Camping

“Ik ben zo klaar met dat ziekenhuisbezoek”. Hij zucht….
Ik kan het me helemaal voorstellen. Al maanden lang komt hij 3-4x per week in het ziekenhuis voor bloedprikken, bloedtransfusie, controle, of behandeling. Vol goede moed is hij maanden geleden gestart met een behandeling. Zijn hoop is gevestigd op de allogene stamceltransplantatie die hem moet genezen.

“Wat zou je graag willen?”, vraag ik hem.
“Gewoon….. net als alle anderen op vakantie gaan en even de boel de boel laten. Maar ik weet dat dat niet kan”. Dat is inderdaad niet mogelijk gezien de situatie waarin hij in zit. Ik probeer me te verplaatsen in zijn situatie. Over een 3-tal weken staat mijn eigen vakantie voor de deur. Ik kijk er naar uit. Even niets doen, even quality time met het gezin, genieten van de zon, het lezen van een boek….Zijn perspectief is heel anders: hij probeert te overleven van een ziekte die verwoestend kan zijn, beperkingen geeft en een lange adem vraagt.

“Goede vrienden van ons gaan naar de camping. Wij gingen altijd samen met hen op vakantie. Maar ja, dat kan nu niet”. Ik zie de teleurstelling, de vermoeidheid die hem parten speelt. De behandeling eist zijn tol. De rek is er uit, zowel fysiek als mentaal.

“Waar staan ze op de camping”, vraag ik, terwijl in mijn gedachten allerlei mogelijke scenario’s ontvouwen. Het moet toch lukken om het zo te organiseren dat deze man even uit de ziekenhuiswereld kan stappen, al is het maar voor een dag of 2/3.

In mijn hoofd zet ik de zaken snel op een rij: nog even een bloedtransfusie regelen voordat hij vertrekt. Dan heeft hij wat extra energie (minder vermoeid) en moet hij een paar daagjes vooruit kunnen. De policontrole zetten we om in een belafspraak….een brief mee voor noodgevallen…

En zo ontstaan er 3 hele dagen ‘vrij’.

Hij vindt het spannend. Kan het echt wel? Als er wat gebeurd?

We nemen het allemaal stap voor stap door.

Als ik hem 3 dagen later bel zoals afgesproken, zit hij op de camping onder de parasol aan een kopje koffie. “Het  voelt echt als vakantie, ik ben er zo blij mee.” Hij klinkt opgewekt. Zo te horen doet het hem inderdaad goed. “Natuurlijk ben ik moe, maar dat ben ik thuis ook. Ik geniet van de vogels, het dauw op het gras in de ochtend, de geur van de BBQ. Ik voel me weer even ‘gewoon’.”

Ik glimlach….

Carolien Burghout
https://www.linkedin.com/in/carolien-burghout-9aa21474