Gedicht: Covid-Pijn

Ilse van der Meulen is verzorgende IG werkt met veel passie en liefde bij het psychogeriatrische verpleeghuis Nieuw Mellens in Leeuwarden. Afgelopen februari in werd het verpleeghuis getroffen door een Covid-uitbraak en ging zij aan het werk op de Covid-afdeling. Een heftige periode volgde waarin het verpleeghuis in drie weken tijd veertien personen verloor aan corona. In een gedicht beschreef Ilse het verdriet, de emotie, de onmacht en de veerkracht uit die periode.

Covid-Pijn

Al die vragen, al die pijn
waarom heeft het zo moeten zijn?

In het begin was alleen het contact verstoord.
Maar via beeldbellen werd de familie toch gehoord.
Toen sloeg de Covid genadeloos om zich heen, en stonden de families weer alleen.

Samen zijn we de strijd aangegaan,
om deze ziekte tot halt te doen staan.
van transport tot keuken, de coördinatoren en het zorgpersoneel,
niets was ons teveel.
Ze zijn gebleven tot diep in de nacht, we doen dit met zijn allen,
dat is de kracht!

Met man en macht hebben we van alles ingezet,
maar helaas velen hebben het niet gered.
In de laatste fase van verdriet en pijn,
mocht er familie bij hun zijn.
Wij staan in onmacht eromheen
van ons geen traan, geen geween
In ons PBM-pak voelen we de pijn, we voelen ons gevangen
laten ons hoofd hangen.
Wanneer we omhoog kijken zal er strijdlust in onze ogen staan
en gaan we er weer met volle moed tegenaan

Maar thuis op de bank dan laten wij ons gaan
dan vloeit er een menige traan
daar zijn de mensen bij wie we onze pijn uiten, want alleen dan
dan kunnen wij weer opstaan
en gaan we er weer met volle moed tegenaan

Ilse